Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ

 Όλα ξεκίνησαν από κάποιες φωτογραφίες με την εικόνα του Προφήτη Ηλία στην Ιερά Σκήτη του Προφήτη στο Άγιο Όρος. Στην εικόνα αυτή ξεχώριζε ένα μαχαίρι στην κάτω πλευρά και οι μοναχοί πολύ γρήγορα μας είχαν πει ότι συμβολίζει τον θάνατο των εκατοντάδων ειδωλολατρών ιερέων από τον Προφήτη όπως περιγράφετε στην Παλαιά Διαθήκη.

Η εικόνα του Προφήτη Ηλία στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους.

Η πολύ σύντομη αυτή ιστορία με τους ειδωλολάτρες ιερείς από τους μοναχούς αλλά και γενικά όλη η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης που εγώ την είχα πρωτο-διδαχθεί στην τρίτη δημοτικού και από τότε με συγκινούσε και με ερέθιζε την φαντασία μου με έκανε γυρνώντας στο σπίτι να θέλω να την ψάξω λίγο περισσότερο. Πιστεύοντας ότι δεν θα μπορέσω να βρω πολλές επιπλέον πληροφορίες άρχισα πρώτα απ' όλα μέσω της μηχανής αναζήτησης της Google και με έκανε εντύπωση η πληθώρα πληροφοριών για αυτό το μαχαίρι και τις ιστορίες που κρύβονται από πίσω του. Στην ανάρτηση αυτή σας παραθέτουμε όλα αυτά που μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε για την "μαχαίρα του Προφήτη Ηλία" και όλες τις αναφορές της παράδοσης για αυτό. Νομίζω ότι αξίζουν μία γρήγορα ανάγνωση και λίγο από την προσοχή σας.....

Πως η βιογραφία του Προφήτη Ηλία και η Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται σε αυτό το συμβολικό μαχαίρι που υπάρχει σε κάποιες από τις εικόνες του Προφήτη:

Καταρχήν ο Προφήτης Ηλίας είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην χριστιανική παράδοση. Απλώς να αναφέρουμε ότι θα είναι αυτός που μαζί με τον Προφήτη Ενώχ θα ελέγξει και θα πατάξει τον αντίχριστο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία, όπως αναφέρει τόσο ο Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψη, όσο και ο προφήτης Μαλαχίας.
Πρώτα απ' όλα να δούμε σύντομα την περίοδο στην οποία έζησε ο Προφήτης Ηλίας. Ο Προφήτης Ηλίας έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Αχαάβ και του διαδόχου του Οχοζία. Πρόκειται για μία περίοδο πολύ ταραχώδη για το μονοθεϊσμό στο Ισραήλ, και μάλιστα όπως είναι γνωστό οι Εβραίοι σε πολλές περιπτώσεις έρχονταν σε σύγκρουση με τους ειδωλολατρικούς γειτονικούς λαούς για θέματα πίστης. Ο Αχαάβ είχε σύζυγο του την Ιεζάβελ, κόρη του Εὐβάαλ, βασιλιά της Τύρου (Φοινίκης).   Εκείνη, επηρεάζοντας το σύζυγό της, καθιέρωσε επίσημα τη λατρεία του θεού Βάαλ Melgart. Αυτή προσπαθούσε μάλιστα να την επιβάλει την Θρησκεία αυτή ως κρατική. Για να πετύχει το στόχο της δεν δίστασε να διατάξει το φόνο προφητών και τη δίωξη όσων πίστευαν στον ένα και μόνο Θεό. Επέβαλε την καταστροφή των βωμών, ενώ βοηθούσε για να διαδοθεί η λατρεία των ειδωλολατρικών φοινικικών θεοτήτων.

Τότε έφτασε η στιγμή νά δράσει ο προφήτης  Ηλίας.  Εμφανίζεται στο βασιλιά Αχαάβ και του λέει ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει μεγάλη ξηρασία ως τιμωρία από τον Θεό και θα σταματήσει μόνο με προσταγή δική του. Η κατηγορηματική αυτή προαγγελία του προφήτη, τον οποίο σεβόταν ο λαός και επομένως υπολόγιζε ο βασιλιάς, ήταν επόμενο να εξαγριώσει την βασίλισσα Ιεζάβελ. Μάλιστα για να μην κινδυνέψει ο Προφήτης Ηλίας, ὁ Θεός έδωσε εντολή σε αυτόν να φύγει και να πάει προς τα ανατολικά, και πιο συγκεκριμένα να κρυφτεί κοντά στο χείμαρρο Χοράθ , ανατολικά τού Ιορδάνη. Θα έπινε νερό από το χείμαρρο και κόρακες θα του φέρνουν τροφή. Ὁ προφήτης ακολούθησε τις εντολές και η τριετής ξηρασία την όποια μνημονεύει και ο ιστορικός Ἰώσηπος άρχισε. Ὁ προφήτης κρυβόταν στο μέρος πού τού είχε υποδειχθεί από τον Θεό. Εκεί, οι κόρακες του έφερναν ψωμί και κρέας πρωί και βράδυ, κι έπινε νερό από το χείμαρρο. Μετά όμως από μερικές μέρες ξεράθηκε ὁ χείμαρρος, γιατί υπήρχε μεγάλη ανομβρία στην περιοχή. Τότε παίρνει και πάλι νέα εντολή από τον Κύριο να πάει στην Σαρεπτά, στην περιοχή της Σιδώνας. Μάλιστα του υπέδειξε μία χήρα για νά φροντίζει για την τροφή του. Ξεκίνησε ὁ Ηλίας και όταν έφτασε στην πύλη τής πόλης είδε μία γυναίκα πού μάζευε ξύλα. Τής φώναξε και τής ζήτησε να του δώσει λίγο νερό και ένα κομμάτι ψωμί. Η απάντηση τής γυναίκας ήταν καταφατική παρόλο που δεν είχε καθόλου ψωμί, παρά μόνο μία χούφτα αλεύρι στο πιθάρι και λίγο λάδι στο δοχείο. Του απάντησε ότι πήγε εκεί να μαζέψει λίγα ξύλα και μετά να ετοιμάσει ένα λιτό γεύμα εκείνη και τον γιό της. Της ζήτησε όμως νά φτιάξει πρώτα μία μικρή λαγάνα για κείνον από το λίγο αλεύρι της και να του τη φέρει και έπειτα να φτιάξει για την ίδια και το γιό της. Τότε συνέβη ένα θαύμα με το πιθάρι με το αλεύρι να μην αδειάζει ποτέ και το λάδι στο δοχείο να μην στερεύει ποτέ. Η γυναίκα έκανε όπως της είπε ὁ προφήτης, με αποτέλεσμα ούτε το αλεύρι ούτε το λάδι να τελειώνουν. Στην συνέχεια αρρώστησε βαριά και πέθανε ο γιός της χήρας πού φιλοξενούσε τον προφήτη. Τότε ἡ γυναίκα μέσα στην θλίψη της κατηγόρησε τον Προφήτη Ηλία για τον θάνατο του παιδιού της. Ο Προφήτης Ηλίας πήρε στην αγκαλιά του τον νεκρό νεαρό και εκείνος αναστήθηκε.

Φτάνοντας στον τρίτο χρόνο της φοβερής ξηρασίας , οι άνθρωποι και τα ζώα, είχαν αποκάμει από την ξηρασία και την ακαρπία της γης, ο Θεός είπε στον προφήτη Ηλία να παρουσιαστεί στον Αχαάβ. Όταν έγινε ἡ συνάντηση του Ηλία με το βασιλιά Ἀχαάβ ο Προφήτης κατηγόρησε τον βασιλιά ότι συμβαίνουν αυτά λόγω της λατρείας του στα είδωλα. Τον προκάλεσε μάλιστα να δώσει εντολή να συγκεντρωθούν όλοι οι Ισραηλίτες στο όρος Κάρμηλος, μαζί με τούς 450 «προφήτες» του Βάαλ και τούς 400 «προφήτες» της Ἀστάρτης, πού ήταν προστατευόμενοι της βασίλισσας Ιεζάβελ.

 Όταν έγινε αυτή ἡ συγκέντρωση με τους προφήτες των ειδωλολατρών, ὁ Ἠλίας απευθύνθηκε στους Ισραηλίτες καί με πύρινο λόγο τούς κατηγόρησε για την πίστη τους στα είδωλα. Και μάλιστα προκάλεσε τους ειδωλολάτρες ιερείς σε μία δοκιμασία. Να δημιουργήσουν δύο σωρούς με ξύλα και να επιχειρήσουν αυτός και οι ειδωλολάτρες ιερείς να βάλουν φωτιά στα ξύλα με την σκέψη. Έτσι τους ζήτησε να θυσιάσουν μπροστά στον λαό, ο καθένας τους στο θεό τους, και όποιου ο Θεός είναι πραγματικός και ακούσει την προσευχή θα ρίξει φωτιά από τον ουρανό στο θυσιαστήριο, για να προσφερθεί η θυσία. Τότε θα αποδειχθεί ποιός θα είναι ο αληθινός Θεός κι Εκείνον θα πρέπει να προσκυνάνε, για να μην υπάρχει πλάνη στον λαό. Πρώτα ξεκίνησαν οι ειδωλολάτρες ιερείς την προσπάθεια ο Θεός τους να στείλει φωτιά. Έτσι έκαναν και παρακαλούσαν τον θεό Ήλιο, τον Βάαλ, από το πρωί ως το μεσημέρι χωρίς αποτέλεσμα. Άλλά καμία φωνή και καμία απάντηση δεν έπαιρναν από το θεό τους. Νωρίς το απόγευμα ὁ προφήτης κάλεσε κοντά του το λαό, πού πλησίασε στό θυσιαστήριο του Κυρίου τό οποίο είχε καταστραφεί από την Ἰεζάβελ και είχε ξαναστήσει ὁ Ἠλίας μέ 12 πέτρες, όσοι και οι γιοί του  Ιακώβ και οι 12 φυλές του Ισραήλ. Τοποθετεί επάνω τα ξύλα και το ζώο που ήταν για τη θυσία και διατάζει να ρίξουν πολύ νερό από πάνω ξανά και ξανά, τρεις φορές, για να μη νομίσει κανείς πως κάπου υπάρχει κρυμμένη καμιά σπίθα φωτιάς. Τό ίδιο είπε και έκαναν δεύτερη και τρίτη φορά έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το επερχόμενο θαύμα. Μετά ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό με όλο τον νου και την καρδιά του δοσμένα στον Θεό κι άρχισε να προσεύχεται φωναχτά, ενώ όλος ο λαός περίμενε με κομμένη την ανάσα. Δεν πρόλαβε να πει πολλά λόγια και ο Κύριος έριξε τέτοια φωτιά από τον ουρανό, που έκαψε τα πάντα στο θυσιαστήριο ακόμα και τις πέτρες έγλειψε η φωτιά. Όλος ο λαός έπεσε και προσκύνησε το Θεό. Έκπληκτοι όλοι έσκυψαν το κεφάλι και είπαν ότι πρόκειται για πραγματικό θαύμα και ότι αυτός είναι ο Θεός. Ο προφήτης Ηλίας τότε έδωσε εντολή να συλλάβουν αμέσως τους ψευδοπροφήτες και να θανατωθούν, και ενημέρωσε τον βασιλιά Αχαάβ ότι σε λίγο ξεκινά βροχή. Δεν πρόλαβε να τελειώσει κι εκεί που είχε τριάμισι χρόνια να βρέξει και ούτε συννεφάκι δεν υπήρχε πριν λίγο στον ουρανό, συγκεντρώθηκαν σύννεφα πολλά κι άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Ο βασιλιάς επιστρέφοντας στο παλάτι διηγήθηκε στη γυναίκα του Ἰεζάβελ όλα όσα έκανε ὁ προφήτης Ηλίας και πώς εξολόθρευσε τούς «προφήτες» του Βάαλ. Μόλις έμαθε η Ιεζάβελ τα νέα, θύμωσε πολύ και ζητούσε να σκοτώσει τον προφήτη Ηλία. Η Ἰεζάβελ οργισμένη έστειλε με αγγελιοφόρο μήνυμα στον προφήτη Ηλία και τον απειλούσε ότι θα τον σκοτώσει. Ο Προφήτης για να σωθεί έφυγε μακριά. Με τη βοήθεια και την καθοδήγηση αγγέλου έφτασε στο όρος Σινά και πιο συγκεκριμένα στή ΒέερΣεβά, που άνηκε στο βασίλειο του Ιούδα. Άφησε εκεί τον υπηρέτη του κι ὁ ίδιος προχώρησε μέσα στην έρημο. Κουρασμένος κάθισε στη σκιά ενός σπαρτόδενδρου. Παρακαλούσε τον θεό να πεθάνει. Ύστερα ξάπλωσε και κοιμήθηκε. Τότε ένας άγγελος τον άγγιξε και του είπε να φάει. Γυρίζοντας ὁ  Ηλίας το κεφάλι βρήκε μία λαγάνα ψητή σε καυτές πέτρες και μία κανάτα νερό. Αφού έφαγε και ήπιε ο προφήτης βάδισε 40 μερόνυχτα έως το Χωρήβ, τό βουνό του Θεού. Μπῆκε σέ μία σπηλιά, όπου πέρασε τη νύχτα. Η σπηλιά αυτή βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το σημείο όπου έδωσε ο Θεός στο Μωυσή τις πλάκες με τις δέκα εντολές και το Νόμο Του. Σήμερα υπάρχει εκεί εκκλησάκι προς τιμήν του. Τότε ὁ Κύριος εμφανίστηκε στον Ηλία ὡς ένας ήχος από ελαφρό αεράκι. Και έδωσε εντολή στον προφήτη να πάει στη Δαμασκό για να χρίσει το νέο βασιλιά των Σύριων, ύστερα το νέο βασιλιά του Ισραήλ και στη συνέχεια να χρίσει διάδοχό του προφήτη τον Ελισαίο. Αυτό είναι το κομμάτι της ιστορίας του Προφήτη Ηλία που έχει σχέση με την μάχαιρα που συμβολίζει τον θάνατο των ιερέων ειδωλολατρών.

Η ΠΡΩΤΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ/ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

 Παράλληλα με τα έντυπα, τους χάρτες και τις επιστολές προχωρούσε και η πρωτόγονη καταγραφή, συντήρηση και σηματοδότηση των μονοπατιών. Μάλιστα κάποιες από τις πινακίδες της εποχής εκείνης, κυρίως οι μεταλλικές σαν αυτή που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία που έγιναν με την επίβλεψη του Στέφανου Νούτσια παραμένουν ¨όρθιες¨ ακόμη και σήμερα, ένδειξη της πολύ καλής και οργανωμένης δουλειάς που έγινε για την εποχή εκείνη.

Τα πρώτα χρόνια βέβαια της προσπάθειας (προτού οργανώσει τις πινακίδες ο Στέφανος) οι ταμπέλες που τοποθετούνταν ήταν ξύλινες σαν αυτή της παρακάτω φωτογραφίας. Από αυτές οι περισσότερες έχουν καταστραφεί λόγω της φυσικής φθοράς.

Ο Θόδωρος Τσιρόπουλος υποστήριζε με σθένος ότι ήταν ένας από τους πρώτους ορειβάτες που ανέβηκε στην κορυφή του Άθωνα το 1956. Μάλιστα είχε φτιάξει και ένα έντυπο για την ανάβαση αυτή......που βλέπουμε παρακάτω:

Σιγά σιγά άρχισαν και οι ορειβατικοί σύλλογοι της Θεσσαλονίκης να βοηθούν και να συμμετέχουν στην προσπάθεια της ομάδας αυτής. Ο ΣΕΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ τότε προσπάθησε να οργανώσει καλύτερα και να δίνει πληροφορίες για ορειβάτες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό που ήθελαν να επισκεφθούν για trekking το Άγιο Όρος φτιάχνοντας ένα δίπτυχο με την ιστορία της πεζοπορίας στην Αθωνική χερσόνησο και μία σύντομη περιγραφή που βλέπουμε παρακάτω. Επίσης στο τηλέφωνο του συλλόγου δίνονταν πληροφορίες και για πιο εξειδικευμένα θέματα επικοινωνούσαν με τον ίδιο τον Θώδορο Τσιρόπουλο στο προσωπικό του τηλέφωνο.

 

Σιγά σιγά με την βοήθεια του ΣΕΟ αλλά και των δύο ακόμη ορειβατικών συλλόγων της Θεσσαλονίκης το Άγιο Όρος ως περιοχή για πολυήμερα trekking με παράλληλα πνευματική αναζήτηση άρχισε να αποκτά φήμη....Τότε τυπώθηκε σε τυπογραφείο το ενημερωτικό δίπτυχο στο οποίο υπήρχαν και διαφημίσεις από διάφορους χορηγούς. Παρακάτω βλέπουμε το δίπτυχο αυτό με τις τέσσερις σελίδες του:

Το ίδιο δίπτυχο ενιαίο με τις δύο εσωτερικές του σελίδες στις οποίες υπάρχουν όλες οι πληροφορίες για την Αθωνική χερσόνησο.

Τέλος βγήκε και ένας πρωτόγονος χάρτης, λίγο καλύτερος από τις προηγούμενες προσπάθειες στον οποίο υπήρχε και υπόμνημα!!!

Μάλιστα με χρωματιστό στυλό έγινε και μία προσπάθεια έγχρωμης αποτύπωσης των μονοπατιών (κόκκινο χρώμα), των δρόμων (πράσινο χρώμα) και της ακτογραμμής (μπλέ γραμμή)  έτσι ώστε να ξεχωρίζουν πιο εύκολα όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Εδώ να αναφέρουμε και την ουσιαστική συμμετοχή και των άλλων συλλόγων, για παράδειγμα της Ορειβατικής Λέσχης Θεσσαλονίκης η οποία με δικιά της οικονομική χορηγία έγιναν πολλές ξύλινες ταμπέλες. 

Ολοκληρώνοντας αυτή την παρουσίαση μέσα από τρεις αναρτήσεις για την πρώτη προσπάθεια διάσωσης και σηματοδότησης των μονοπατιών της Αθωνικής χερσονήσου που έγινε από μία ομάδα με κεντρικό πρόσωπο τον Θόδωρο Τσιρόπουλο να ευχαριστήσουμε για ακόμη μία φορά τον Στέφανο Νούτσια για την παραχώρηση του εκπληκτικού αρχείου που διαθέτει για την πεζοπορία στην Αθωνική χερσόνησο.

 

Η ΠΡΩΤΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ/ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

 Συνεχίζουμε την ιστορική αναδρομή για την πρώτη προσπάθεια σωτηρίας των μονοπατιών στο Άγιο Όρος βασισμένη στα στοιχεία που μας έδωσε ο Στέφανος Νούτσιας.

Η ομάδα αυτή που έδρασε για πολλά χρόνια με συνεχή παρουσία του Θόδωρου Τσιρόπουλου άρχισε να και παράγει έντυπα με πληροφορίες για πεζοπόρους και ορειβάτες που ήθελαν να επισκεφθούν την Αθωνική χερσόνησο συνδυάζοντας την πνευματική αναζήτηση με την ορεινή πεζοπορία. Ένα από τα πρώτα από αυτά έντυπα σας παρουσιάζουμε παρακάτω:

Οι δημοσιεύσεις στις εφημερίδες της εποχής άρχισαν να γίνονται πιο συχνές και πολλοί που δεν ήξεραν καν την ύπαρξη δικτύου μονοπατιών στην Αθωνική χερσόνησο άρχισαν να ενδιαφέρονται να την επισκεφθούν. Παρακάτω βλέπουμε δύο από τις πολλές δημοσιεύσεις στις εφημερίδες της εποχής:

Επίσης συνέχιζε η ομάδα να εκδίδει έντυπα με υποτυπώδεις χάρτες ή καλύτερα σκαριφήματα για την βοήθεια των πεζοπόρων όπως ένα ακόμη που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία.

Προς το τέλος της προσπάθειας αυτής συνέβη και η μεγάλη δασική πυρκαγιά στο Άγιο Όρος, το 1990. Τότε βέβαια ο Θόδωρος Τσιρόπουλος ήταν σε ηλικία 88 ετών. Στην αγωνία του για την σωτηρία της παρθένας φύσης του Αγίου Όρους και των μονοπατιών του, ετοίμασε μία επιστολή την οποία σας παρουσιάζουμε παρακάτω. Σε αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα ότι η προχωρημένη ηλικία του τον έχει μπερδέψει αρκετά στον ειρμό της σκέψης του, παρόλα αυτά οι απόψεις πάντοτε ήταν σεβαστές στην πολύ μεγάλη προσπάθεια που είχε καταβάλει τα τελευταία χρόνια.

Η ΠΡΩΤΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ/ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

 

Η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια καταγραφής, σηματοδότησης και μερικής συντήρησης του δικτύου μονοπατιών σε ολόκληρη την Αθωνική χερσόνησο ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ήταν περισσότερο γνωστή ως προσπάθεια του "Θόδωρου Τσιρόπουλου" αφού σε όλα αυτά τα χρόνια ξεχώριζε στην προσπάθεια αυτή ως κεντρικό πρόσωπο ο Θόδωρος Τσιρόπουλος (ο δεύτερος από τα αριστερά στην παραπάνω φωτογραφία), αδικώντας όμως όλους αυτούς που ήταν μαζί με αυτόν. Και όλοι αυτοί που δεν φαινόντουσαν ήταν αρκετοί, οι οποίοι δεν ήταν βοηθητικοί ή δευτερεύουσας σημασίας απλά δεν τους ενδιέφερε να ξεχωρίζουν και να ακούγεται το όνομά τους. Ένας από αυτούς, ο Στέφανος Νούτσιας, παλιός πρόσκοπος και ορειβάτης μας έδωσε ένα σημαντικό τμήμα από το προσωπικό αρχείο που κράτησε όσο προσπαθούσε μαζί με όλους τους υπόλοιπους (μέσα στους οποίους ήταν και ο Θόδωρος Τσιρόπουλος) να σώσει ότι μπορούσε από τα μονοπάτια στο Άγιο Όρος και σήμερα έχουμε την χαρά να σας το παρουσιάσουμε.

Καταρχήν η προσπάθεια αυτή ήταν από εθελοντές, στην πραγματικότητα λάτρεις της ορεινής πεζοπορίας και την Αθωνικής χερσονήσου χωρίς καμία υποστήριξη από κανέναν δημόσιο φορέα και ελάχιστη βοήθεια από σύλλογους ή ιδρύματα. Ακόμη και οι μεταλλικές ταμπέλες που σώζονται μέχρι σήμερα στην πραγματικότητα ήταν προσφορά ανθρώπων που ήταν στον κύκλο γνωστών από κάποια μέλη της ομάδας αυτής. Τα μέλη της ομάδας του ¨Θόδωρου Τσιρόπουλου¨ κατανάλωναν ένα μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους, από την άδεια που δικαιούνταν αλλά και από τα διαθέσιμα χρήματά τους ώστε να προχωρήσει η προσπάθεια αυτή. 

Γιατί όμως ήταν τόσο αναγκαία η συντήρηση και σηματοδότηση των μονοπατιών στην αθωνική χςρσόνησο? Τι ήταν αυτό που τα έκανε τόσο σπουδαία τα μονοπάτια αυτά?

• Πρώτα απ' όλα τα μονοπάτια αυτά φτιάχτηκαν πολλούς αιώνες πίσω, πολλά από αυτά την βυζαντινή περίοδο. Άρα μιλάμε για ιστορικούς θησαυρούς που πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθούν.
• Δεύτερον επειδή το αυτοκίνητο άργησε να μπει στην Αθωνική χερσόνησο τα μονοπάτια αυτά μέχρι και την δεκαετία του 1960 ήταν ο κύριος τρόπος σύνδεσης των μοναστηριών μαζί με τα καίκια, άρα έχουμε την τύχη να διατηρούνται σε μία καλή κατάσταση μέχρι πολύ πρόσφατα που σημαίνει ότι εύκολα μπορούν να εντοπισθούν και να συντηρηθούν χωρίς μεγάλα έξοδα.
• Σε πολλά από αυτά τους περασμένους αιώνες έχουν γίνει έργα και υποστήριξης με ξερολιθιές αλλά και στρώσης με πέτρες στο δάπεδό τους, δηλαδή ένα μεγάλο τμήμα τους είναι καλντερίμια. Αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία και ομορφιά σε αυτά αλλά και ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη σε εμάς για την διατήρησή τους.
• Είναι απειροελάχιστες άλλες περιοχές στην Ελλάδα που έχουν τέτοιο μεγάλο και πυκνό δίκτυο μονοπατιών που είναι πραγματικά άδικο να χαθεί, πιθανότατα είναι η μοναδική περιοχή στην Ελλάδα που πληροί τις προδιαγραφές για πολυήμερες πεζοπορίες συνδυάζοντας βέβαια και τον προσκυνηματικό τουρισμό. 
• Τέλος με το πέρασμα των τελευταίων ετών άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότεροι πεζοπόροι στην Αθωνική χερσόνησο με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να έχουμε και ατυχήματα. Άρα γίνεται ακόμη πιο επιταχτική η ανάγκη για καθαρισμό και σηματοδότηση των μονοπατιών. Παρακάτω σας παραθέτουμε δημοσίευμα εφημερίδας του 1992 από πεζοπόρο που χάθηκε στο Άγιο Όρος...

Όλη αυτή η προσπάθεια για την συντήρηση και διάνοιξη των Αγιορείτικων μονοπατιών ήταν υπό την έγκριση και την γνώση της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Όρους. Παρακάτω βλέπουμε την επιστολή ευχαριστίας που απέστειλε το 1992 η Ιερά Επιστασία στην ομάδα αυτή για την πολυετή προσπάθειά της.

Η όλη αυτή προσπάθεια βέβαια πολλές φορές μέσα στο πέρασμα των ετών είχε και κάποιες προστριβές, κυρίως προς το τέλος της από την πλευρά του Θόδωρου Τσιρόπουλου ίσως λόγω του έντονου χαρακτήρα του. Παρόλα αυτά κανένας δεν αμφισβητεί την προσφορά του στην προσπάθεια αυτή. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μία επιστολή διαμαρτυρίας που είχε στείλει κυρίως για να κατανοήσετε τις δυσκολίες που υπήρχαν τότε στην προσπάθεια αυτή.

 

Παρόλα αυτά η συνεργασία μεταξύ της Ιεράς Επιστασίας και της ομάδας γινόταν διεξοδικά με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο προσπαθώντας να βοηθήσει η Επιστασία με κάθε δυνατό μέσο. Παρακάτω σας παραθέτουμε μία από τις πολλές επιστολές της Επιστασίας με την οποία εγκρίνει εργασίες σηματοδότησης σε τμήμα μονοπατιών της Αθωνικής χερσονήσου.

Επίσης υπήρχε συνεργασία και μεταξύ των μονών και της ομάδας αυτής, πράγμα απαραίτητο αφού τα μονοπάτια πάντοτε περνούσαν από περιοχές που ανήκουν διοικητικά σε διάφορες μονές. Παρακάτω σας παραθέτουμε μία επιστολή της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου.

Τα αποτελέσματα άρχισαν σιγά σιγά να φαίνονται......

Πρώτα απ' όλα φτιάχτηκε ένας απλός πεζοπορικός χάρτης -υποτυπώδης βέβαια- αλλά τότε ακόμη δεν υπήρχε τίποτα άλλο για να βοηθήσει τους ορειβάτες που τον βλέπουμε παρακάτω:

Επίσης η προσπάθεια αυτή άρχισε να γίνεται γνωστή μέσω των εφημερίδων που τότε ήταν ένα από τα κύρια μέσα ενημέρωσης. Παρακάτω σας παραθέτουμε δημοσίευμα από εφημερίδα της εποχής:

ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

Όταν επισκεφθήκαμε το κελλί του Αγίου Ακακίου είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον μοναχό που επανδρώνει την καλύβα, τον πατέρα Πατάπιο. Σε συζήτηση που είχαμε μαζί του τον ρωτήσαμε εάν υπάρχει Άγιος Πατάπιος…….και μας απάντησε ότι είναι μία καλή ευκαιρία να ψάξετε και να μάθετε για αυτόν. Έτσι ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο Άγιο που αξίζει να σας πούμε την ιστορία και τον βίο του.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

O Άγιος Πατάπιος ή Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα, στη Θήβα της Αιγύπτου από πλούσιους γονείς, οι οποίοι ήταν καλοί Χριστιανοί. Γαλούχησαν τον Άγιο Πατάπιο με χριστιανικές αρχές. Ο Άγιος Πατάπιος σε μικρή ηλικία πήγε στην έρημο, όπου αφιερώθηκε συνολικά στην προσευχή. Πολλοί άνθρωποι τον επισκέφθηκαν για να λάβουν τις συμβουλές του και να ακούσουν το κήρυγμά του. Ο Άγιος Πατάπιος αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει την ζωή του. 

Εκεί γνώρισε άλλους 2 ασκητές, τον Βάρα και τον Ραβουλά (οι οποίοι έγιναν αργότερα και αυτοί Άγιοι). Έζησαν έξω από το τείχος της Κωνσταντινούπολης. Ο Άγιος Βάρας ίδρυσε το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του Τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας. Ο Άγιος Ραβουλάς ασκήτευσε κοντά στην πύλη του Ρωμανού. Πολλοί άνθρωποι ακολούθησαν τον άγιο Πατάπιο ο οποίος εγκαταστάθηκε κοντά στις Βλαχέρνες στο Ξηρό Όρος. Ίδρυσε ένα μοναστήρι, τη Μονή των Αιγυπτίων, όπου κήρυξε και κατεύθυνε πολλούς. Εκεί πέθανε. 

Μετά την κοίμηση του Αγίου Παταπίου, και την καταστροφή της μονής των Αιγυπτίων το 536 μ.Χ., ο πνευματικός του αδελφός Όσιος Βάρας μετέφερε το λείψανο του Αγίου Παταπίου στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη της Πέτρας το οποίο ήταν υπό την προστασία της βασιλικής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης, Παλαιολόγων και ειδικά της βασίλισσας Ελένης Δραγάση -Παλαιολόγου η οποία αργότερα έγινε μοναχή και πήρε το όνομα Αγία Υπομονή. Η Ελένη ήταν η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Έγινε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου ως σύζυγος του Μανουήλ Β’ του Παλαιολόγου. Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς, ο συγγενής των αυτοκρατόρων Παλαιολόγων (ανηψιός της Αγίας Υπομονής), ο Αγγελής Νοταράς, προκειμένου να προστατεύσει τα λείψανα του Αγίου Παταπίου από τους Οθωμανούς το μετέφερε στο βουνό Γεράνια στη Νότια Ελλάδα που βρίσκεται στο Λουτράκι, κοντά στην Αθήνα και έκρυψε το λείψανο σε ένα σπήλαιο που έγινε ασκητήριο, αλλά αργότερα ερήμωσε. Σημειώνεται ότι το σπήλαιο στο οποίο μετεφέρθη το σκήνωμα του Αγίου Παταπίου ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Το σπήλαιο με το λείψανο του αγίου ανακαλύφθηκε το 1904 από πολίτες του Λουτρακίου. Στο σπήλαιο βρέθηκε και η κάρα της Αγίας Υπομονής. Πως έγινε η ανακάλυψη? 

Είναι μία υπέροχη ιστορία. Η ανακάλυψη έγινε στα 1904, τότε που ανακαλύφθηκε το ιερό λείψανο. Αφορμή δόθηκε από τον υψηλόσωμο ιερέα Κωνσταντίνο Σουσάνη, ο όποιος αγαπούσε το σπήλαιο και πήγαινε εκεί με την συνοδεία του για να λειτουργήσει. Ως ψηλός όμως που ήταν, δυσκολευόταν πολύ στο ιερό και έπρεπε πάντοτε να σκύβει. Με την εντολή του ο Λουτρακιώτης μαρμαράς Βασίλης Πρωτοπαπάς ανέλαβε την διάνοιξη του Ιερού Βήματος καθώς και της δυτικής πλευράς των τοιχω­μάτων του κυρίως ναού. Καθώς όμως έρριχνε τον δυτικό τοίχο απομακρύνοντας τα χώματα πού τον συγκρατούσαν, ο κασμάς του σφηνώθηκε. Προσπαθώντας να τον βγάλει από εκεί αποκαλύφθηκε το ευωδιάζον και ακέραιο σκήνωμα του Οσίου Παταπίου. Κέδρινη βάση το στήριζε στο κεφάλι και μαρμάρινη στα πόδια και καλυπτόταν με σειρά από κεραμίδια, ενώ έφερε πετραχήλι. Μέσα στον τάφο βρέθηκαν ακόμη ένας μικρός ξύλινος σταυρός ρωσικής τεχνοτροπίας, βυζαντινά νομίσματα διαφόρων εποχών και δερμάτινη μεμβράνη με το όνομα του Οσίου. Αργότερα βρέθηκε η κάρα της Αγίας Υπομονής και πολύ αργότερα ευωδιάζοντα οστά ασκητών του σπηλαίου καθώς ανακαινιζόταν ή βορεινή πλευρά του μικρού ναού.  

Ωστόσο, ορισμένοι επισκέπτες από το σπήλαιο πήραν κομμάτια των λειψάνων του Αγίου ως φυλαχτό, κατά μαρτυρία της γερόντισσας Παταπίας. Στη συνέχεια, ο ιερέας από το Λουτράκι, ο πατέρας Κωνσταντίνος Σουσάνης, πήρε το λείψανο του Αγίου Παταπίου και το κράτησε στο σπίτι του με την άδεια της εκκλησίας, προκειμένου να το κρατήσει μακριά από τους βάνδαλους. Αρχικά στο σπήλαιο βρέθηκε ξύλινος σταυρός αποθησαυρισμένος, μεμβράνη και νομίσματα τα οποία παραδόθηκαν στις αρμόδιες αρχές. Αργότερα το 1952 ο Πατέρας Νεκτάριος (κοσμικό όνομα Κυριάκος) Μαρμαρινός, ένας ιερέας από τον Συνοικισμό της Κορίνθου (και αργότερα πρωτοσύγκελος στη μητρόπολη Κορίνθου) - με καταγωγή από την Αίγινα (ήταν υποτακτικός του Αγίου Ιερωνύμου), ίδρυσε μοναστήρι στον τόπο του σπηλαίου και το λείψανο επέστρεψε στο σπήλαιο όπου βρέθηκε. Η επίσημη ίδρυση της μονής έγινε στις 1 Αυγούστου 1952 από τον μητροπολίτη Κορινθίας Προκόπιο Τζαβάρα. 

To μοναστήρι του Αγίου Παταπίου είναι γυναικείο και φιλοξενεί 40 καλόγριες. Βρίσκεται στην Ελλάδα, στο βουνό Γεράνεια Όρη, σε ύψος 650 μέτρων, και είναι κοντά στο Λουτράκι. Το σπήλαιο του Αγίου Παταπίου είναι δίπλα από την εκκλησία της Παναγίας. Εκεί φυλάσσεται σε λάρνακα το λείψανό του, καλυμμένο με ράσο (το ράσο αυτό αλλάζει κάθε χρόνο στην εορτή του). Στο σπήλαιο υπάρχουν και Βυζαντινές αγιογραφίες (συμπεριλαμβανομένων του Αγίου Παταπίου και της Αγίας Υπομονής) από άγνωστους αγιογράφους και οι οποίες έχουν ζωγραφιστεί πιθανώς τον 15ου αιώνα μ.Χ. Πολλοί επισκέπτες της μονής παίρνουν ως φυλακτό από το σπήλαιο ένα κομματάκι από βαμβάκι ποτισμένο με το λάδι του αγίου (από την καντήλα που καίει στο σπήλαιο του Αγίου) και επίσης παίρνουν αγίασμα από παρακείμενη στο σπήλαιο πηγή. Η μνήμη του Αγίου Παταπίου εορτάζεται στις 8 Δεκεμβρίου (η κύρια εορτή), και επίσης την Τρίτη της Διακαινήσιμου (Τρίτη του Πάσχα) ανάμνηση της ημέρας εύρεσης του λειψάνου του. Η τιμία κάρα της Αγίας Υπομονής φυλάσσεται στο ίδιο μοναστήρι. Ο αρχικός βίος και τα πρώτα θαύματα του Οσίου Παταπίου γράφηκαν από δύο αγίους της Εκκλη­σίας μας: Τον Όσιο Συμεών τον Μεταφραστή ( 9 Νοεμβρίου) και τον Άγιο Ανδρέα τον Ιεροσολυμίτη (4 Ιουλίου), Αρχιεπίσκοπο Κρήτης και ποιητή του Μεγάλου Κανόνος.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΚΑΛΥΒΑ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ

ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ, Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Με αφορμή την επίσκεψή μας στο κελλί και το σπήλαιο του Άγιου Ακάκιου του Καυσοκαλυβίτη νομίζουμε είναι επιβεβλημένο να ετοιμάζαμε μία ανάρτηση για την ζωή και τον βίο του Όσιου αυτού. Ενός ασκητή που γεννήθηκε και έζησε σε δύσκολες εποχές για τον ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Συγκεντρώσαμε όσες πληροφορίες βρήκαμε από το διαδίκτυο αλλά και ότι μπορέσαμε να θυμηθούμε από όλα αυτά που μας είπαν οι μοναχοί στην ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ για Αυτόν τον μεγάλο Όσιο.

ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ, Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Ο Όσιος Ακάκιος έζησε κατά τους σκοτεινούς χρόνους της Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε μάλλον λίγα χρόνια μετά το έτος 1630 μ.Χ., στο χωριό Γόλιτσα των Αγράφων, της τότε επαρχίας Φαναρίου και Νεοχωρίου, στη σημερινή κοινότητα Αγίου Ακακίου του νομού Καρδίτσας. Οι γονείς του, ευσεβείς και ενάρετοι Χριστιανοί, με την εργασία τους κατόρθωσαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια να εξασφαλίσουν τα αναγκαία της ζωής τους με αυτάρκεια και στοργικά είχαν αφοσιωθεί στην ανατροφή των δύο παιδιών τους. Όμως ο πρόωρος θάνατος του πατέρα συγκλόνισε την οικογένεια. Ο Αναστάσιος, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Οσίου, έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία. Η μητέρα τους με τη βαθιά χριστιανική πίστη και την ευσέβειά της αγωνίζεται και αναλαμβάνει μόνη της το βάρος της οικογενειακής ευθύνης. Εργάζεται σκληρά για να συντηρήσει τα δύο ανήλικα παιδιά της και να τα αναθρέψει. Πολύ σύντομα στο πλευρό της γυναίκας βρέθηκε και ο μικρός Αναστάσιος, για να αναλάβει και εκείνος ένα μέρος από τις ευθύνες για τη συντήρηση της οικογένειάς του. Ο λόγος του Ευαγγελίου είχε συγκλονίσει από νωρίς την καρδιά του Αναστασίου. Ένιωθε ζωηρά και πολύ έντονα την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Γι' αυτό απέφευγε τον θόρυβο του κόσμου και αναζητούσε συχνά την ησυχία σε τόπους ερημικούς. Εκεί, αφοσιωμένος στον Θεό, διέθετε όλο τον χρόνο του στην προσευχή και τη νηστεία. 

Σύντομα αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και σε ηλικία είκοσι τριών ετών έφυγε προς τα μέρη της Ζαγοράς Βόλου. Κατέληξε στο μοναστήρι της Σουρβιάς, που είχε χτίσει ο Όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή της Μακρυνίτσας Βόλου και είναι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Όταν έφθασε στο μοναστήρι τον υποδέχθηκαν με καλοσύνη. Παρουσιάσθηκε στον ηγούμενο και με όλο τον σεβασμό ανέφερε τον σκοπό της επισκέψεώς του. Εκείνος τον άκουσε με προσοχή και του εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τις δυσκολίες της μοναχικής ζωής, αλλά και το αυστηρό πρόγραμμα της μονής. Ο Αναστάσιος όμως επέμενε, δίνοντας την υπόσχεση πως με την βοήθεια του Θεού θα υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και θα ανταποκριθεί στα καθήκοντα που όριζε η μοναχική πολιτεία. Ο ηγούμενος, ως έμπειρος πνευματικός, διέγνωσε τον ζήλο του Αναστασίου και διαπίστωσε την αμετακίνητη και σταθερή απόφασή του να μονάσει. 

Έτσι τον δέχθηκε στο μοναστήρι. Εκεί ο Αναστάσιος εκάρη μοναχός με το όνομα Ακάκιος. Και την ίδια νύχτα που δέχθηκε το αγγελικό σχήμα και περιεβλήθηκε το μοναχικό ένδυμα, αξιώθηκε με θεία οπτασία. Είδε σαν να βαστούσε στα χέρια του μια αναμμένη λαμπάδα, που είχε φως υπέρλαμπρο και φώτιζε όλο τον τόπο εκείνο. Ο νέος μοναχός με την συμπεριφορά, την εργατικότητα και την πνευματικότητά του κέρδισε την αγάπη και την συμπάθεια όλων των πατέρων της μονής. Όμως, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του μοναστηριού δεν τον ικανοποιούσε πλέον, διότι πολύ σύντομα είχε κατακτήσει τις μοναχικές αρετές του απλού μοναχού και η ψυχή του αναζητούσε άλλο χώρο για απόλυτη ησυχία και μεγαλύτερη άσκηση. Έτσι, μεταξύ των ετών 1660-1670 μ.Χ., αναχωρεί για το Άγιον Όρος. Αρχικά ο Όσιος κατευθύνθηκε στην περιοχή της Μεγίστης Λαύρας και κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο, κοντά στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, όπου ασκήτεψε για ένα χρονικό διάστημα. Το ενδιαφέρον του για την όσο το δυνατόν καλύτερη μόρφωσή του, τον οδήγησε στο να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα ασκήσεως και πνευματικής εργασίας. Χωρίς καμιά καθυστέρηση επισκέπτεται μοναστήρια και σκήτες, ερημητήρια ησυχαστών και σπήλαια ασκητών και αναζητεί τους εκλεκτούς και δοκιμασμένους μοναχούς. 

Υποτάσσεται πρόθυμα σε αυτούς, συνεργάζεται μαζί τους και μαθητεύει με υπομονή κοντά τους. Ο Όσιος φθάνει τελικά στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου και μετά από σύντομη επίσκεψη σε αυτό απομακρύνεται σε ερημική τοποθεσία επάνω από το μοναστήρι, για να ησυχάσει. Εκεί έμεινε πολύ καιρό και κάθε Σάββατο κατέβαινε στο μοναστήρι και εκκλησιαζόταν. Επόμενος σταθμός του ήταν η σκήτη του Παντοκράτορος, όπου συναντήθηκε με τον γνωστό από το μοναστήρι της Σουρβιάς γέροντα πνευματικό του, που είχε έλθει από τη Ζαγορά του Βόλου για να σπουδάσει τη βυζαντινή μουσική. Ο γέροντας χάρηκε πάρα πολύ όταν συναντήθηκε με τον Όσιο και ζήτησε να τον πάρει μαζί του ως μοναχό. Εκείνος όμως ζήτησε την ευχή του και τον παρακάλεσε να μην επιμείνει, διότι ήθελε να ασκητέψει μόνος του. Ύστερα από την συνάντηση αυτή ο Όσιος έφυγε από τη σκήτη του Παντοκράτορος προς άγνωστη κατεύθυνση και με συμβουλή του γέροντος πνευματικού Γαλακτίωνος ήλθε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, επάνω στη Μεταμόρφωση, για να μονάσει. Εκεί ασκητεύοντας παρέμεινε είκοσι ολόκληρα χρόνια. Κάποτε ο Όσιος Ακάκιος είδε τον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη (τιμάται 13 Ιανουαρίου), με κάτασπρη και αστραφτερή ιερατική στολή, να περιφέρεται και να θυμιατίζει όλο το ναό και ένα πλήθος μοναχών με την ίδια λευκή στολή να τον ακολουθούν. Και όταν ο Όσιος Ακάκιος ρώτησε, «ποιοι ήσαν αυτοί που τον συνόδευαν», ο Όσιος Μάξιμος απάντησε: «Είναι όλοι εκείνοι οι Όσιοι Πατέρες από την περιοχή των Καυσοκαλυβίων, οι οποίοι χάρις σε αυτόν ευρήκαν τη σωτηρία τους». 

Επειδή τα χρόνια περνούσαν και η περιοχή που ασκήτευε ο Όσιος ήταν δύσβατη και άνυδρη, αναγκάσθηκε να μετακινηθεί χαμηλότερα προς τη θάλασσα, προς το ακρωτήρι της Αθωνικής Χερσονήσου, εκεί όπου βρίσκεται η σημερινή σκήτη των Καυσοκαλυβίων (Αγίας Τριάδος). Εκεί ο Όσιος αναζήτησε την κατοικία του σε ένα μικρό σπήλαιο, το οποίο μέχρι σήμερα φέρει το όνομά του. Με τις σπάνιες αρετές του αναδείχθηκε κατά τον υμνωδό «κορυφαίος των Ασκητών και Θεοφόρων Πατέρων το καύχημα». Ο Όσιος Ακάκιος προέβλεψε την κοίμησή του και το ανέφερε σε όλους τους υποτακτικούς που μόναζαν κοντά του. Ιδιαίτερα όμως στον μοναχό Αθανάσιο, ο οποίος έφθασε στο σπήλαιο του Οσίου από την σκήτη της Αγίας Άννας για να λάβει την ευχή του, είπε: «Εγώ τώρα Αθανάσιε, πηγαίνω στράτα μακρά και πλέον δεν θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Να έχεις την ευχή της Παναγίας μας». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του. Ευλόγησε έπειτα τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και κοιμήθηκε με ειρήνη την Κυριακή των Μυροφόρων, το έτος 1730 μ.Χ. και σε ηλικία εκατό περίπου ετών.