Η ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Η φιλοκαλική κίνηση στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο 

Μελετώντας την νεότερη και σύγχρονη ιστορία των Βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης θα δούμε πολλά κινήματα που προσπάθησαν να αντισταθούν στον λεγόμενο δυτικοευρωπαικό εκσυγχρονισμό. Ένα από αυτά ήταν και η φιλοκαλική κίνηση που σας παρουσιάζουμε παρακάτω.

Η φιλοκαλική κίνηση παρατηρήθηκε τον 18ο αιώνα στον ορθόδοξο κόσμο και μάλιστα λέγεται και φιλοκαλική αναγέννηση. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναβίωση τις Ορθοδόξου Παραδόσεως και ανέδειξε νέους αγίους Πατέρες και Νεομάρτυρες. Ο όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι, χωρίς να το επιδιώξη ήταν κύριος εκπρόσωπός της. Είναι γνωστόν ότι στήν Ευρώπη τον 18ο αιώνα αναπτύχθηκε ένα ιδεολογικό ρεύμα πού ονομάσθηκε Διαφωτισμός, ο οποίος αποδεσμεύθηκε από το κοσμοείδωλο τού δυτικού Χριστιανισμού και στηρίχθηκε στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και συγγραφείς. Τέτοιες διαφωτιστικές ιδέες, έστω και με μετριότερη μορφή μετέφεραν στην Ελλάδα οι Έλληνες διαφωτιστές, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος ενδιαφερόταν για την έκδοση των έργων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και συγγραφέων. Αυτήν την περίοδο στον ελληνικό χώρο εμφανίσθηκαν οι λεγόμενοι Κολλυβάδες ή Φιλοκαλικοί Πατέρες, όπως ο άγιος Μακάριος ο Νοταράς, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο όσιος Αθανάσιος Πάριος κ. ά., οι οποίοι κινήθηκαν σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν πού εκινούντο οι Διαφωτιστές, δηλαδή αναζητούσαν και δημοσίευαν κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και κυρίως κείμενα που αναφέρονταν στην ορθόδοξη ησυχία, η οποία είναι η μόνη μέθοδος Θεογνωσίας. Ο άγιος Μακάριος, πρώην Κορίνθου, Νοταράς (1731-1805) εργάσθηκε πολύ για την εύρεση και συγκρότηση των συγγραμμάτων των νηπτικών Πατέρων της Εκκλησίας και έδωσε σε αυτά τον τίτλο Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών. Ο όσιος Παΐσιος ο Βελιτσκόφσκι αναφέρεται σε αυτόν τον μεγάλο ησυχαστή Επίσκοπο πού πήγε στο Άγιο Όρος για την ανεύρεση και συλλογή αυτών των νηπτικών κειμένων. Κάνει εντύπωση πού μεταξύ των άλλων ο όσιος Παΐσιος γράφει: «Όταν ήρθε στό Άγιον Όρος». Γνωρίζουμε, όμως, ότι ο άγιος Μακάριος ήταν στο Άγιο Όρος το 1775, ενώ ο όσιος Παΐσιος είχε φύγει από τό Άγιο Όρος το 1763. Έτσι, αυτό το «ήρθε» τού οσίου Παϊσίου δείχνει ότι αισθανόταν και ενεργούσε ως αγιορείτης, παρόλο που εκείνο τον καιρό ζούσε στην Μολδαβία. Πάντως, ο όσιος Παΐσιος αναφέρεται με πολύ ωραία λόγια για τον άγιο Μακάριο, Επίσκοπο πρώην Κορίνθου, αφού είχαν την ίδια επιθυμία και την ίδια αναζήτηση. Αφηγείται πώς ο Επίσκοπος Μακάριος ερεύνησε όλες τις Βιβλιοθήκες των Ιερών Μονών τού Αγίου Όρους, πώς ανακάλυψε αυτόν τον «ανεκτίμητο θησαυρό» στην Μονή Βατοπεδίου, όπως και άλλα συγγράμματα πού ήταν άγνωστα μέχρι τότε. Ο Επίσκοπος Μακάριος τα αντέγραψε, με την βοήθεια εμπείρων αντιγραφέων, τα διάβασε με επιμέλεια από το πρωτότυπο και τα διόρθωσε. Έγραψε δε και σύντομη βιογραφία των αγίων πού τα συνέταξαν. Μάλιστα αυτά τα συγγράμματα, όπως γράφει, είναι για τούς αθλητές τού μοναχικού βίου στον αγώνα με τα αόρατα πνεύματα. Και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) βοήθησε στην έκδοση της Φιλοκαλίας ύστερα από παρότρυνση τού αγίου Μακαρίου, πρώην Κορίνθου όταν επισκέφθηκε το 1777 το Άγιο Όρος και τον συνάντησε. Εδώ προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η επικοινωνία μεταξύ αυτών των τριών μεγάλων μορφών της εποχής εκείνης, ήτοι τού οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι, τού αγίου Μακαρίου, επισκόπου πρώην Κορίνθου, και τού αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου. Αγαπούσαν Κάι οι τρείς την ησυχαστική παράδοση και ζωή, την θεωρούσαν ως την ουσία της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ζωής, αγωνίσθηκαν για να εντοπίσουν και να ανακαλύψουν τα νηπτικά συγγράμματα των ησυχαστών Πατέρων και έκαναν τα πάντα για να τα εκδώσουν και να τα διαδώσουν. Κυρίως, αγάπησαν την νοερά ησυχία και την νοερά-καρδιακή προσευχή, και κατάλαβαν την αξία τους για την ένωση τού νού τού ανθρώπου με τον Θεό.

Έτσι, οι φιλοκαλικοί Πατέρες άγιος Μακάριος Νοταράς, άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης κ.ά. συνετέλεσαν στήν αναγέννηση τού ησυχαστικού μοναχισμού και της ησυχαστικής παραδόσεως, η οποία αντιστάθηκε στο ρεύμα τού Διαφωτισμού, πού επιδίωκε τήν επαναφορά τού νέου ελληνισμού στην αρχαία Ελλάδα, περιφρονώντας όλη τήν ενδιάμεση βυζαντινή-ρωμαίϊκη-πατερική περίοδο. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι αντιστάθηκε με θετικό τρόπο σε όλο το διαφωτιστικό ρεύμα πού είχε εισχωρήσει στην Ρωσία και την γύρω περιοχή, όπως, άλλωστε και ο ίδιος τό είχε συναντήσει στήν Εκκλησιαστική Σχολή τού Κιέβου, ως ιεροσπουδαστής. Ήδη ο όσιος Παΐσιος για να καλύψει την απουσία πνευματικού οδηγού και προκειμένου να καθοδηγήση την αδελφότητά του ενδιαφέρθηκε για την εύρεση, μελέτη και μετάφραση νηπτικών κειμένων των ησυχαστών Πατέρων. Έχει εντοπισθή προηγούμενως αυτή η προσπάθειά του. Όταν είχε αναχωρήσει από τό Άγιον Όρος καί βρισκόταν στήν Μολδαβία πληροφορήθηκε την παράλληλη κίνηση τού αγίου Μακαρίου Νοταρά για την εύρεση και συγκέντρωση των κειμένων των νηπτικών Πατέρων. Οι πληροφορίες μεταφέρονται σε αυτόν από τόν μαθητή του μοναχό Γρηγόριο, ο οποίος βρισκόταν πλησίον τού αγίου Μακαρίου. Όταν η ελληνική έκδοση της Φιλοκαλίας εξεδόθη το 1782, τότε ο όσιος Παΐσιος έλαβε αντίτυπο αυτής της εκδόσεως και τότε τόσο ο ίδιος όσο καί οι μοναχοί του αναθεώρησαν την μετάφραση πολλών κειμένων τους. Αφού ολοκληρώθηκε η μετάφραση των πατερικών κειμένων, στην συνέχεια τυπώθηκε η σλαβονική Φιλοκαλία στο Συνοδικό Τυπογραφείο της Μόσχας το 1793, ήτοι ένδεκα χρόνια μετά την έκδοση της ελληνικής Φιλοκαλίας. Όμως, η σλαβονική Φιλοκαλία περιλάμβανε τα συγγράμματα 24 επί συνόλου 36 συγγραφέων τής ελληνικής εκδόσεως. Αργότερα η σλαβονική Φιλοκαλία μεταφράσθηκε στήν ρουμανική καί τήν ρωσική γλώσσα. Οι Ρώσοι μοναχοί, μαθητές τού οσίου Παϊσίου, τό 1779, μετά τήν Συνθήκη τού Κιουτσούκ Καναϊρτζί και αργότερα μετά την κοίμηση τού οσίου Παϊσίου, επαναπατρίσθηκαν στην Ρωσία καί μετέφεραν το ησυχαστικό πνεύμα τού οσίου Παϊσίου. Μετέφεραν και την προφορική παράδοση, αλλά και χειρόγραφα μεταφράσεων ασκητικών έργων πού είχαν γίνει από την Σχολή της Ιεράς Μονής Νεάμτς. Οι μαθητές αυτοί τού οσίου Παϊσίου κατέλαβαν διάφορες θέσεις στα Ρωσικά Μοναστήρια, έγιναν Ηγούμενοι καί Πνευματικοί Πατέρες και αυτό βοήθησε στην ανάπτυξη τού ησυχαστικού μοναχισμού. Έχει υπολογισθεί ότι 103 Μονές τής Ρωσίας είχαν επηρεασθεί απο το πνεύμα του ησυχαστικού μοναχισμού, όπως το εξέφραζε ο όσιος Παΐσιος. Όμως η Μονή Όπτινα ήταν εκείνη που αποδείχθηκε η κατ’ εξοχήν «κληρονόμος» της μεγάλης ασκητικής παραδόσεως της Σχολής τού Παϊσίου Βελιτσκόφσκι. Η Ιερά Μονή Όπτινα απέκτησε μεγάλη δόξα κατά τις ημέρες του Ιερομονάχου Μακαρίου (1788-1860). Επί των ημερών του η Ιερά Μονή ανέλαβε την έκδοση ασκητικών συγγραμμάτων. Η περίοδος αυτή στην Ρωσία ήταν πολύ σημαντική γιατί μεταφέρονταν απο την Δύση η λογικοκρατία και η γερμανική φιλοσοφία που επηρέασαν πολλούς διανοουμένους. Ήταν επόμενο ότι παράλληλα προς τον δυτικό γερμανικό διαφωτισμό αναπτυσσόταν και η ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας, όπως την εξέφραζε ο όσιος Παΐσιος. Έτσι αναπτύχθηκαν δύο ρεύματα στην ρωσική κοινωνία, το ρεύμα του δυτικού διαφωτισμού και το ρεύμα του ησυχασμού απο τους σλαβόφιλους, όπως άλλωστε το συναντούμε έκδηλα στο έργο του Ντοστογιέφσκι «Αδελφοί Καραμάζοφ». Στό μυθιστόρημα αυτό ο Ντοστογιέφσκι παρουσιάζει τα ρεύματα τα οποία επικρατούσαν στην Ρωσία την εποχή του. Τα τρία παιδιά τού Θεοδώρου Καραμάζοφ, ήτοι ο Μίτια-Ντημίτρι, ο Ιβάν και ο Αλεξέϊ-Αλιόσια εκφράζουν τα τρία ρεύματα της ρωσικής κοινωνίας. Ο Μίτια εκπροσωπεί την παλιά πρωτόγονη αισθησιακή και διονυσιακή Ρωσία. Ο Ιβάν εκπροσωπεί την ρωσική διανόηση, που είχε επηρεασθή απο τον δυτικό διαφωτισμό και ο ίδιος ήταν διανοούμενος, αγνωστικιστής και εκπρόσωπος των στοχαστών. Και ο Αλιόσια εκπροσωπεί τον διανοητικό κόσμο που είχε επηρεασθή απο την ορθόδοξη πνευματικότητα και εκφράζει τον τρόπο σκέψεως των σλαβοφίλων. Ο δε Στάρετς Ζωσιμάς, όπως τον παρουσιάζει ο Ντοστογιέφσκι, εκφράζει τον Μακάριο και τον Αμβρόσιο της Μονής Όπτινα και όλη την παράδοσή της. Πάντως, οι 103 ρωσικές Μονές, ιδίως δε η Μονή Όπτινα υπήρξαν κέντρα μελέτης της Φιλοκαλίας και των πατερικών κειμένων. Μάλιστα δέ η Μονή Όπτινα επηρέασε πάρα πολύ την ρωσική κοινωνία και τον διανοητικό κόσμο, αφού εκτός απο τον λαό σύχναζαν στην Ιερά Μονή θεολόγοι, φιλόσοφοι, λογοτέχνες, συγγραφείς, όπως ο Αλεξέϊ Χομιακώφ, ο Νικολάϊ Γκόγκολ, ο Λέον Τολστόϊ κ.ά. Έτσι από τήν παράδοση πού δημιούργησε ο εκπληκτικός όσιος Παΐσιος επηρεάσθηκαν μοναχοί μέχρι και τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, που θεωρείται ως πνευματικός απόγονος του οσίου Παϊσίου, και άλλοι θεολόγοι, λογοτέχνες και φιλόσοφοι.